Ja trafiłam na Cave'a dzięki "Oślicy", chyba w roku 1996. Więc tak: najpierw dzięki koledze z klasy, sięgnęłam po Oślicę. Potem ten sam kolega, wiedząc o moich upodobaniach muzycznych, przyniósł mi próbkę TBP. A ponieważ, co oczywiste, zakochałam się w tej muzyce, ów kolega zapoznawał mnie sukcesywnie z twórczością Cave'a, tak wczesną jak i późniejszą. Później był pewien czas przerwy, kiedy to Nick zszedł troszkę na dalszy plan, lecz wciąż był ważny. No i w tym roku właśnie nastąpiła reaktywacja. Usłyszałam gdzieś przypadkowo (chyba w autobusie...) "Babe, You Turn Me On" i uderzyło to we właściwą strunę (trudno powiedzieć dlaczego). I wpadłam po uszy/nie ma już odwrotu/itp. Dlaczego? Kombinacja głosu Cave'a, tekstów, warstwy muzycznej, jak również jego osobowości i stylu oraz wielce specyficznego klimatu twórczości (mroczno-ironicznego oraz z drugiej strony lirycznego do granic możliwości i niekiedy ocierającego się o kicz, szczególnie w aspekcie wizualnym, choć nigdy nie pozbawionego niepowtarzalności i elegancji) - otóż taka kombinacja po prostu unosi duszę. Cave ma coś do przekazania i potrafi to przekazać. Jest Artystą. Dlatego.

nie wszystkim jest dane poznanie jego twórczości.. wśród moich znajomych jest trochę osób które uwielbiają Nicka, część zna go 'ze słyszenia' a niektórzy wcale.. może dlatego że jednak gdzieś wokół mnie kręcą się namiętni fani, jakoś nie odczułam, że jest go 'mało' w mediach.. z resztą, wydaje mnie się że krąg odbiorców twórczości pana Cave jest dość specyficzny.. to nie są muzyka/filmy/książki dla każdego, nie wszystkim może się podobać, nie są to utwory dla 'masy'.. może ten brak promocji wynika właśnie z tej specyficzności..? słyszałam kiedyś, że ktoś pracował z jakimś Australijczykiem i kiedy w radiu puszczono piosenkę Cave'a owy Australijczyk załamanym głosem powiedział 'błagam, wyłączcie to..' co za dużo to nie zdrowo..?

Wybranych - przegranych. Umiemy płonąć na stosie emocji - tylko tyle i aż tyle